ÇR Okurken En Duygulandığım Anlar

[sheRa]

   çok acıklı...

[ümitkr]

Evvvveeeeeetttt Birileri benimle aynı hissediyormuş Şimdi buldum hemen paylaşıyorum:

[kalidor]

Sinemaya, edebiyata, çizgiromana vs bakınca günümüz batı düşüncesinde olabilecek en trajik olay bir kahramanın, bir yıldızın ölümü... Bu yüzden ne klonlama, ne anıları saklayıp klona aktarma, ne tanrısal güçler, ne evreni ele geçirme, ne de farklı ölümsüzlük formülleri vs vs kalıyor. Bir ünlünün ölümü trajedi, bir milyon ünsüzün ölümü istatistik. Superherolar da (bazılarının her nekadar insani duyguları olsa da) bu ölümsüzlük, mitleştirme ve ilahlaştırmanın başka bir yorumu bence. Türün sevenlerinden özür dilerim ama bol bol ölsünler ve mümkünse tekrar tekrar dirilmesinler

[ümitkr]

Nemo, notumu aldım. Dylan Dog da çok takip ettiğim çrlerden değil. Olacak gibi.
rumar80, zamanında hem Identity Crisis hem de Avengers Disassembled hiç sevilmemişti bizde. RR Forumda yerden yere vurulduğu günleri hatırlıyorum. Ama kesinlikle iyidir bence de, katılıyorum sana.
Bahadır, bulundu indirildi okundu dün, sağol Ben balonlama yapılmamışına ulaştım. Şimdi de rafımda durması için siparişe hazırlanıyorum. DC Comics'in özellikle alternatif evrenler hikayelerini toplar Marvel'ınkileri beğenmezdim. artık bu da değişiyor.
Omega red, Blob ve kelle paça hikayesi Ultimate evreninin "Ultimatum" serisiymiş. 5 sayı sürmüş. 2009 yılında çıkmış.
sheRa... Ben bir türlü üzülemedim Gwen'in ölümüne... Belki de MJ'li günleriyle başlamıştım okumaya da ondan, emin değilim.

Kalidor, konu daha çok ölüme odaklanmış da olsa beni en çok etkileyen yazar veya çizerin zeka dolu buluşları, tespitleri, gözlemleri, yorumları oluyor genellikle. Sözgelimi Strangers in Paradise hemen her sayısıyla öyle. Bazı sevdiğim kısımları da paylaşacağım... ama ölenler de ölsün katılıyorum

[ümitkr]

Dün oğlumun tırnaklarını keserken dank eden iki şey oldu kafamda:

1 - Bebekliğinden beri ben kesiyorum tırnaklarını
2 - Beni en çok etkileyen çizgi romanlardan biri THE MAXX'di



Tırnak kesme hadisesini uzun uzun anlatırsam okuyacakların keyfini kaçırabilirim. Ama şu kadarını söyleyeyim, hikayede Maxx adlı mor kostümlü bir karakter var ve karakter geçmişini hatırlamıyor. Ona yardımcı olmaya çalışan Julie Winters'la hoş br dostluk kurar. Bu arada Jungle Queen adlı bir hanımın koruması olduğunu, birçok tuhaf canavarla savaştığını, Mr. Gone adlı psişik bir adamla da sürekli mücadele ettiğini hayal etmektedir. Ara ara da cidden etmektedir. Ancak maskesinin altındakinin kim veya ne olduğu, rüyaların ne kadarının gerçek olduğu uzun süre anlaşılmamaktadır. Bu arayış sürerken Julia'nın çocukluğuna dair anıları, arkadaşı, Mr. Gone'un aslında kim olduğu, Maxx'in neyi temsil ettiği v.s. öyle ustaca bir kurguyla açıklanıyor ki okuyan kendi hayatını sorgulamaya başlıyor. Asıl gerçek açıklandığında yazar-çizer Sam Kieth'in aklıma gelebilecek tüm akrabalarına söverek zekasını övdüğümü hatırlıyorum. Günlerce hikayenin devamını okumadığımı da hatırlıyorum. Öyle ustacaydı ki hikaye...


Tırnak kesme... Maxx, Julia'nın tırnaklarını kesiyordu hep o koca elleriyle. Finalde de Julia oğlunun tırnaklarını kesiyor ve birden duygulanarak ağlıyordu sebebini bilmeden... Bir şeyi hatırlamaya çalışıyordu ama... O anı gerçekte var mıydı ki?


Semboller üzerinden psikanalitik bir iç dünya çözümlemesi. Hepi topu 35 sayı çıkan The Maxx çok şükür sürdürülmeyerek canına okunmadı

Öneririm... Hatta okuyun diye dayatırım... Sam Kieth usta bir çizer ve usta bir yazar olduğunu kanıtladı bence bu diziyle. MTV bir aralar çizgi filmini yayınlamıştı, o da keyifliydi ve yapıya uygun bir anlatım-teknikle sunmuştu Th Max'i. Muhtemelen param olsa basar keyifle batardım... 

[Levent Suberk]

Neden bilmem, çizgi romanlarda duygulandığım bir senaryo, bir kare, bir yazı hiç olmadı. Güldüğüm oldu da, hiç üzüntü duyduğum olmadı.

[yalcinerol345]

Kara Kıyıda Ölüm macerasında,Belit'in Conan'a "Ben ölmüş, sen yaşıyor ve savaşıyor olsan yerin dibinden kalkar sana yardıma koşardım"dediğini,Conan'la birlikte benim de yaşadığım intikamı,Conan'ın "SEVGİLİMİ ÖLDÜREN CANAVAR NEREDE!..."diye bağırışını ve o hüzünlü finali 35 yıl önce okumama rağmen unutamam.